Arkadaşlarım, onunla barıştığımı duyunca bana aptal dediler. Ama zaten aşık olan herkes aptal değil mi? Aşk insanın sadece gözünü değil beyninide körertirmiş. Onlar için şuan belki aptalım. Ama çok mutluyum. 'Neden barıştın, onlarca şey yaptı nasıl güvenebildin' diyolar. Hani birini özlersin de ağlarken içinde bişeyler parçalanırmış gibi oluyo ya. Orası çok acıyodu işte.. Sol yanım yanıyodu. Sadece onu istiyodum. Umrumda değildi insanların hakkımda ne diyecekleri. Halada değil. Onu o kadar özlemişim ki.. Şimdi gidip öpebiliyorum, elini tutabiliyorum. Ona sarılabiliyorum düşünsenize.. Sevdiğinize, köpek gibi özlediğinize şuan deli gibi sarılıyorsunuz, kokusunu içine çeke çeke. O an insanların size 'aptal' demesi umrunuzda olur mu? Zerre kadar umurumda değil. Kirpik uçlarına kadar özlediğim adam şuan benim. Ona dokunabiliyorum. Kokusunu içime çekebiliyorum.
Belki bir gün.. Evet o umut, önceki yazılarımda küfürler ettiğim umut benim yaşam kaynağım, sevincim, mutluluğum neşem oldu.. :) Şuan belki sizde bana 'aptal' diyorsunuz ama onun kokusunu bikere içine çektiğinizde insanların sizin için ömür boyu 'aptal' demesine razı olacaksınız.. :))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder