Hiç dostum olmadı benim..

Ben bu zamana kadar hep kandırılmışım meğer.. Meğer ben, kardeşliğin,dostluğun ne demek olduğunu hiç öğrenememişim.. Ben insanlara çok çabuk güvenirdim. Çabuk sevemezdim ama hemen güvenirdim..  Ama seversem canımı bile verebilirim. O kadar malım. Çok kişi geldi gitti hayatımdan. Kardeşim deyip sırtımdan bıçaklayan çok oldu evet. Şöyle bi geçmişe bakıyorum: Hiç ! Koskoca bi hiç ! Kime güvendiysem hep yalan söylemiş, hep sırtımdan vurmuş beni. En son örneği mesela: Yıllarca kardeşim dediğim, canımdan,kendimden sakındığım arkadaşım vardı. Bayan Kolpa. Beni, sevdiğim adama tercih eden, aramızda yaptığımız dedikoduları insanlara yayan, konuşacağım insanlara karışan.. Çok severdim onu. Kavgası olurdu onu asla karıştırmadan hallederdim. Değil biri kötü söz söylesin, geçerken omzuna çarpsalar kavga sebebi olurdu. Gün geldii, beni yine erkeklere tercih etti. Bi süre sonra gerçekten bunaldım muhabbeti kestim. Sonra baktım arkamdan laflar yalanlar dolanlar falan.. Gerçekten benim tanıyo sandığım kız bu kadar seviyesiz mi diye düşündüm. Çocuk gibi beni insanlara kötülemeler. Herkesin arasını benle bozmaya çalışmalar. Kardeşimin eski sevgilisine arkadaşlarını ayarlaması. Eski sevgilimle konuşmalar. Dahası yıllarımı verdiğim sevdiğim adama beni kötülemesi.. İnsanlar gerçekten bu kadar çabuk değişebilir mi? Neden böyle olur ki? Neden güvenecek biri kalmaz? Bu kadar zor mu birine dost olmak?