En yakın arkadaşımı..

Henüz 1 hafta geçmemişti.. Bana umut verişinin üstünden daha 1 hafta bile geçmemişti. Kardeşim dediğim  kıza hakkımda senle konuşmasını istemiştim.. Ertesi gün okulda arkadaşımı gördüm, heyecanla gittim yanına. Ne dediğini o kadar merak etmiştim ki.. Belki demiştim, belki özlemiştir.. Selam vermeden geçti gitti yanımdan. Bişeyler ters gidiyodu. Aynı sınıftayız ama henüz daha hiç konuşmadık. Tam ben konuşmaya başlayacağım zaman yanımdan gidiyodu. Yanyana oturuyoduk. Dayanamadım sordum. 'Ne dedi?' Vereceği cevap benim için o kadar önemliydi ki.. 'Haberler kötü kardeşim.. İstemiyo seni, başkasını seviyomuş, senle yapamazmış..' Dünyam yıkıldı haberin yoktu.. Ağladım evet hemde çok.. Tenefüs oldu. Arkadaşım geldi. 'Ya bişey dicem ama nasıl söylesem ki.' Söyle dedim. 'Ya yanlış anlama lütfen' dedi. Kötü bişeyler vardı ama bilmiyodum. 'O varya.. ' Anladım, kesin  ona bişey oldu 'Söylesene' dedim. Sesim titremeye başladı. Gözlerim doldu. 'O benden hoşlanıyomuş, en başından beri..'  Sınıftan koşarak çıktım. Hıçkıra hıçkıra ağlıyodum.. İnanmak istemedim, çünkü olamazdı. O bu kadar seviyesiz olamazdı, bu kadar düşemezdi.. Koridorun ortasında oturdum kaldım. İnsanların ne dediği, ne düşündüğü zerre umurumda değildi. Aklımda tek cümle.. ' En yakın arkadaşımı.. ' Beni hiç düşünmeden, ona ondan hoşlandığını nasıl söyleyebildin. Beni kaldırıp tuvalete götürdüler. Zil çaldı, herkes gitti. Tek başıma değildim.. Onun hayali vardı.. Kimsenin görmesine izin vermediğim gözyaşlarımı herkes gördü.. Bundan utanç duymadım ama, o gün ilk defa kendimden utandım. Ben nasıl hala böyle birini sevebilirim. Benim aşkım saftı, temizdi.. Ama o, öylesine kirliydi ki.. Yakışmazdık. Yanyana bile duramazdık. İnsanlar hep böyle derdi. Ama siyah ve beyazı düşünsenize.. Yanyanayken ne kadarda güzeller.. Zıt olmalarına rağmen hemde.
  O gün hiçbi derse girmedim. Başka bi arkadaşım geldi.. Ona herşeyimi anlatırdım. Çok iyi bi dinleyiciydi.. Bu sefer anlatamadım. Çünkü bu yaptığı bana çok ağır gelmişti ve çok utanç verici bi durumdu. Aslında onun utanması gerekirken ben utanıyordum. Ben bu kadar gurursuz olmamalıydım. Olanlardan haberi vardı. 'Sen neleri atlattın buda geçicek kardeşim, inan bana güçlüsün bunuda atlatıcaksın..' Atlatamamıştım.. Onlar atlattığımı sanıyolardı ama atlatamamıştım. Çok yakın arkadaşlarımdı ama hiçbiri sabaha kadar ağladığımı bilmiyodu.. Benim hala ona aşık olduğumu bilmiyolardı. Onlar sanıyodu ki, o bana dönerse gitmem, onla barışmam. En büyük yalanımdı zaten bu. Nasılsın demesini bırak yanlışlıkla atacağı mesaja hasrettim. O benim için herşeyden önemliydi..

  Hayatımın en köyü günlerinden biriydi.. Çok zor geçti.. Geceler boyunca uyuyamadım. Ve bildiğimden onun haberi yoktu. İçtim deli gibi her gece içtim. Ben içtikçe gururumu ezdim, ağladıkça kendimden utandım. Ben onun adını sayıklaya sayıklaya kendi canımdan vazgeçtim. Arayıp ona bağırmak istedim. Küfürler etmek hem gelmişine, hem geçmişine.. Umurumda değildi o an dünya. Ama olmadı arayamadım. Çünkü biliyorum ki, söyleyeceklerin yaptığından daha çok acıtacaktı canımı.. Zaten herşey benim iyiliğim içindi değil mi sevgilim? Bana umut verip bırakmaların, hayallerimi yıkman, aldatman.. Herşey benim iyiliğim içindi hep. Bu yaptığını yalanlamak istiyordum.. Bunu doğrulayacak aklıma bir çok ihtimal geliyodu kahretsin ! Yalan olmalıydı.. Kabus. Olamazdı.. Nolur bişey de bana.. Yalan de, şaka de. Ama lütfen doğru deme.. Hatta buda senin iyiğin içindi de ama nolur doğru deme..