Unutmam gerekiyor, bu sefer gerçekten unutmam gerekiyor... Hayatımdan çıkaracaktım onu, önce anılarımızdan başladım. Telefonumun arşivine kaydettiğim 135 tane mesaj silinmeliydi en başta, sonra onlarca fotoğraf... Gücüm yoktu henüz. Onları silemezdim, atamazdım. En azından ben yapamazdım.. İlk önce bir bardak alkol içtim, bir sigara ardından.. Birtane daha birtane daha birtane daha... Sarhoş olamıyordum. Ağlayabiliyordum sadece, canımı acıtıyordu gözyaşlarım. 'Sevmiştim lan' dedim, 'Çok sevmiştim, aşıktım be'... Tek tek silmeye başladım. Her mesajda kalbimdeki boşluğa bir sancı saplanıyordu. Evet canımı yakan inanılmaz bi sancı vardı. Yapamayacaktım galiba... Tek tek silmeye kalkarsam dayanamayacaktım bu sancıya, ölecektim: Bir daha.. Oysa sadece 5 mesaj silebilmiştim..Fotoğraflar vardı daha.. Anılar gerçekten acıtıyorlar. 'Sil kızım' diyorum kendi kendime. 'O şimdi hangi kollarda gününü gün ediyor sil şunları unut gitsin, o öyle yaptı çünkü: O seni hiç hatırlamadı' Hepsini birden silmeye karar verdim. Başardımda.. O sil butonuna bastığımda ki acıyı hiç unutamayacağım. Fotoğraflara baktım sonra.. Çok güzeldik biz yanyana. Aşıktık biz sözde.. Düğünümüzü nerde yapacağımızdan, nerde oturacağımıza kadar düşünmüştük. Onca hayal tek bir 'Ayrılalım biz' cümlesiyle yalan oldu..Ne yapacaktım bu fotoğrafları? Atmalı mıyım, yakmalı mıyım? Oturdum hepsine uzuuun uzuuun baktım, baktıkça içtim. İçtikçe ağladım, ağladıkça canım yandı... Onları atamadım, yakamadım.Hayallerimizi hatırladım baktıkça, o fotoğrafları çekildiğimiz günleri.. Nasılda sarılmışız birbirimize sıkı sıkı, sanki hiç bırakmayacakmışız gibi... Nasılda gülüyorsun.. Hep mutlu kalacakmışız gibii... Kaldırdım fotoğrafları, biraz daha bakarsam dayanamayacaktım çünkü.. Atmam gerekirdi oysaki.. Hepsini kaldırdım, bir daha açmamak üzere o kutunuun kapağını kapattım. Zor oldu, canım yandı ama kapattım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder