Gülüşüne öldüğüm adama...

Merhaba gülüşüne öldüğüm adam. Bugün hiç konuşmadık seninle. İçimde bi boşluk var gibi, bi eksiklik... Bu aralar sana çok ihtiyacım var ama bunu sana söyleyemiyorum canımı acıtıyor. Arada bir aramak geliyor seni içimden, olmuyor, yapamıyorum. Yapamam da zaten.. Açtım fotoğrafını uzun uzun baktım ona. 'Güçlü olacağım' demiştim kendime, 'Başaracağım'.. Olmadı saatler boyunca ağladım. Uyuyabildiğim o 3-5 saatte rüyalarıma geliyorsun. Güzel günlerimizi görüyorum, bakışını, öpüşünü, uğruna canımı vereceğim gülüşünü...  Onlar bir daha benim olmayacak, gelmeyeceksin biliyorum. Belki çoktan başkasına ait oldun, bilmiyorum. Böyle bişeyi bilmek istemiyorum.
   Peki yolunda mı herşey, dikkat ediyorsun kendine değil mi? Sana zorla mont giydirip çıkartırdım dışarı. Yoksa yine artist gibi çıkar üşür hasta olurdun. Şimdi ne haldesin sevgilim? Hasta değilsin değil mi? Bişeye canın sıkıldığında benim yerime 'Herşey güzel olacak sevgilim inan bana' diyen var mı şimdilerde sana? Geceleri açmıyorsun değil mi üstünü? Anılarımızı bıraktığımız o sokaklarda mısın? Gücüm yok o sokaklardan geçmeye, seni ne halde kiminle göreceğimi bilmiyorum çünkü. Başkasıyla görmeyi yüreğim kaldırmaz, yeterince yoruldu o.
   Merak etmeyeceksin biliyorum ama aynıyım ben. Hayatımda değişen bişey yok.. Yok lan yok ! Bıraktım gülmeyi de, eğlenmeyi de; Nefes alıp yaşamayı da !
     Sen nasılsın? İyisin.. iyisin değil mi?